پيشينيان دانشمند و متفكّر ما دنيا را به سراي دودر و يا كاروانسرايي تشبيه نموده‌اند كه انسان از يك در آن وارد شده، از در ديگر به ديار باقي رهسپار مي‌شود و هر كس در طول زندگي، در حد خود به تلاش و فعّاليت و كار و كوشش و خدمت مي‌پردازد. در بين كاروانياني كه به كاروانسراي جهان وارد مي‌شوند، شخصيّت‌هاي علمي و هنري ممتازي پرورش مي‌يابند كه عمر خود را صرف خدمت به همنوع و بشريّت نموده، جهت رفاه و آسايش و راهنمايي انسانها خدمات ارزنده و چشمگيري انجام مي‌دهند و باعث سعادت و ارشاد و آسايش نوع بشر مي‌گردند. اين انسانها به بركت آثار علمي و هنري و ادبي خود همواره در جهان خاكي زنده و جاويد هستند، اما چه بسيار اتفاق افتاده كه آثار ارزندة انسانهاي والا دستخوش حوادث مختلف شده و اندك اندك به فراموشي گراييده‌اند.
اما نظر به اينكه اين بزرگان علم و ادب و هنر، افتخارات تاريخي شهر و مملكت هستند، حداقل بايد آرامگاه مشخّص و آبادي داشته باشند تا نسلهاي آينده، قبور آنها را زيارت نموده، با هويت آنها بيشتر اشنا شوند و به تربت آنها نيز افتخار نمايند. همان طوري كه بزرگاني مانند حافظ و سعدي و ابن‌سينا و ديگران داراي چنان قبّه و بارگاهي هستند و چشم هر بيننده را خيره و انسان را به شگفتي وا مي‌دارد. اين قبّه و بارگاه حداقل قبور آنها را از افراد معمولي ممتاز مي‌سازد وگرنه عظمت و انسانيت هر فرد به آثار و خدمات و ارزش معنوي او بستگي دارد و محسّنات ديگر او را هم فقط خداوند مي‌داند. اصفهان از ابتداي تاريخ مهد هنر و دارالعلم بوده، به همين مناسبت محل پرورش و دفن معروف‌ترين علما و دانشمندان و شعرا و هنرمندان كشور و جهان است كه گورستان تخت فولاد آرامگاه ابدي آنها، علاوه بر بناهاي تاريخي از جهت معماري و هنرهاي ديگر بي‌نظير مي‌باشد.
0 نظرات:
ارسال یک نظر